اشعار

نگـاه مخـتصری کن به چـشم های تـرم            که جان سالم از این مَهلَکه به در بـبرم

لـبی تـکـان بده پـلکی به هم بـزن بـابـا            نفس بکش علی اکـبر نفـس بکش پسرم

نفس بکـش پـسرم تا که من فـزع نکـنم            و پـیـش خـنـدۀ این قـوم نشکـنـد کـمـرم

دل مـن از پـس این داغ  بــر نـمی آیــد            حـریف این همه آتش نمی شـود جـگـرم

خودت بگـو بدنت را چگونه جمع کنـم            پُر از عـلی شده خـاکِ تمام دور و برم

کـنـار جــسـم تو باید به داد من برسـند            تواین همه شده ای! من هـنوز یک نفرم

چـشـم هـایت اقــتــدار بی مـثال نیـل بـود           یا که اقیانوسی از بال و پر جبریل بـود
از صدای نبض خیمه خوب فهمیدم دلت           تکـیه گاه استوار و محکـم این ایـل بـود

لحظه ای درکوچۀ دلتنگی من صبر کن           گر چه سر تا پای تو در سایۀ تعجیل بود
جزءجزء مصحف صد پاره ات را خوانده ام           شیـوۀ روخـوانی من شیـوۀ تـرتـیل بـود
می گذارد چهره بر رخسار اکبر ساعتی           این غـروب جانگـداز ذبح اسماعیل بود

صحبت از  داغ تو بابا جگـری می‌خواهد            لب خشک از عطش وچشم تری می‌خواهد

آمدی بـاز سوی خیـمه و با خـود گفـتـم            نوجوانی ست که مهر پــدری می‌خواهد

کاش می‌خواستم از تو دو زره برداری            این همه نیزه علی جان سپری می‌خواهد

نگران سر خود باش که این لشگر کفر            باز هـم معجـز شـق القـمـری می‌خواهد

تیرها زودتـر از من به تنت بوسه زدند            خُرد شد آیـنه ات شیـشـه گری می‌خواهد

نیست از جسم گلت چـیز زیادی دردست            نه عـبـا، پارچـۀ مخـتـصـری می‌خواهد

باز کن چشم و ببـین آمـده پـیـشـم زینب            قول صبر از پـدر محتضری می‌خواهد

یک لحظه جدا کردم از خویش، جوانم را           گویی که فـدا کردم صد مرتبه جـانم را

در آتش هجرانش می‌سوخت وجودم را           با رفـتـن خـود از تن می‌بـرد روانـم را

باداغ علی دشمن یک لحظه گرفت از من           هم روح و روانم را، هم تاب و توانم را

هـنـگــام وداع هــم دادیــم نـشـــانِ هــم           او حنجر خشکش را من اشک روانم را

سرتا‌ به قدم افروخت از بس جگرش می‌سوخت           داغــیِ زبـــان او ســوزانــد دهــانـم را

با کـشـتــن فـــرزنـدم تسـلیــم خـداونـدم           کردم به جگر پنهـان فـریاد و فغــانم را

ای مـاه فــروزنــده! تـسـبـیـح پـراکنــده           برخـیزو فرو بنشان این سـوز نهـانم را

"میثم!" ز زبان من با خون جگر بنویس           کـشـتـنـد بـهـــارم را؛ دیـدنـد خـزانـم را

در خداحافظی‌اش سیل حرم را می‌بـُرد           راه می‌رفت و همه چشم ترم را می‌برد

نـفـسـش ارثــیـۀ فــاطـمـه، امّـا چه کـنم           دست غم نور چـراغ سحرم را می‌بـُرد

سنــگـهـا در تپـش آمـدنـش بی صـبـرند           زیر بـاران همۀ بـال و پـرم را می‌بـُرد

یک عمود آمد و با تاب و تب بی رحمش           مـاه پـیــشـانی آن تـاج سـرم را می‌بـُرد

سر آن نیزه که از پهلوی او بیـرون زد           تا دل کـیـنـۀ لـشـگـر پـسـرم را می‌بـُرد

تا که افتاد زمین، جـرأت هـر شمشیری           قـطعه ای از قـطعات جـگرم را می‌بـُرد

چـیده ام روی عـبـا هستی خود را، دنـیا           بـاد می‌آمـد و عـطـر ثــمـرم را می‌برد

ای پیـکـر تو چون جگــر پــاره پـاره ام            تا کی زنی به دل ز سکوتت شـراره ام

با آن که سـینه ام شده مجــروح داغ تـو                 لــبخـنــد قــاتـلت زده زخــم دوبــاره ام

یک آسمان ستاره زچشمم به خاک ریخت                دیــدم چو پاره پـــاره شده ماه پـــاره ام

من چـــاره ســاز درد همه عـالـمم ولی                 بـا اوفـتــادن تو زکف رفتــــه چــاره ام

ای تشنه لب برآر سراز خاک و آب ریز                از اشک دیده بر گلوی شـیـر خـواره ام

چون قرص ماه آفتاب وجودم تمام سوخت                دیـدم به چـشم خویش غـروب سـتاره ام

بعد از تو ای ستارۀ صبــح امید، نیست                غیر از سکـوت دائم و اشـک هـماره ام

از چـشم نیـم بـاز تو خـون پـاک می کنم                 شایـد کـنی به گوشه چـشـمـی نظاره ام

"میثم" ز سوز سینه چو شرح غمت دهد                 آتـش زنــد به عــالــم دل با اشــــاره ام

امیرالمؤمنین! صحرای محشر را تماشا کن            به دشت کربلا تکرار حیدر را تماشا کن

ولی‌الله! وی‌الله دیـگــر را تــمـاشـا کـن            دوباره خاطرات جنگ خیبر را تماشا کن

پیـمبر را پیـمبر را پیمبر را تـماشا کن

بگو الله اکبر جنگ اکـبـر را تماشا کن

به تن پوشیده با دست حسین‌بن‌علی جوشن            زده بر یاری فرزند زهرا بر کمر دامن

خدا گوید تعالی‌الله پیـمبر گویدش احسن            خوراک ذوالفقارش جرعه‌جرعه خون اهریمن

کند تحسین به دست و بازویش هم دوست هم دشمن

بیا ای شیر داور شیر داور را تماشا کن

سپر گردیده پیش نیزه و شمشیر، پا تا سر            رخش قرآن، تنش فرقان، دلش یاسین، لبش کوثر

نبی خلق و نبی خلق و نبی خُلق ونبی منظر            زمین کربلا صحرای بدر و او چو پیغمبر

در امواج خطر از بیم شمشیر علی‌اکبر

فرار و ترس یک دریای لشکر را تماشا کن

زبانش دردهان باب و خونش جاری ازحنجر            وجودش باغ گل از تیغ و تیر و نیزه و خنجر

گلو خشکیده، دل تفتیده، چشم از اشک خونین تر            پدر گفت ای همای من مزن از تشنگی پرپر

که سیرابت کند با دست خود امروز، پیغمبر

بـرو سـقـایی جدت پیـمبر را تماشا کن

برو بابا! که اکنون چشم در راه‌اند قاتل‌ها            برو بابا که دریا گردد از خون تو ساحل‌ها

برو بابا! که زخمت گل کند تا حشر در دل‌ها            برو تا شعلۀ داغ تو گردد شمع محفل‌ها

برو پرپر بزن در خون خود مانند بسمل‌ها

جـمال بی‌مثـال حیّ داور را تـماشا کن

دوباره در اُحد رو کرد آن پیغمبر ثانی            دوباره کربلا را کرد با یک حمله طوفانی

ز تیر و نیزه دشمن کرد بر رویش گل‌افشانی            تنش گردید از شمشیر، چون آیات قرآنی

هزاران زخم خورد و شد هزاران بار قربانی

بگرد ای آسمان؛ صدپاره پیکر را تماشا کن

دریغا! گشت نقش خاک، سرو قد دلجویش            جدا گردید تا پیشانی از هم طاق ابرویش

پدر بشتافت ازمیدان و رو بگذاشت بررویش            ز اشک دیده زینب شست خون از جعد گیسویش

بیا «میثم»! خدا را دیدۀ دل بازکن سویش

به سرتاپای او زخم مکرر را تماشا کن

مرکب تو را تا قـلب لشگـر بـرد اکبـر            ازهر طرف چیزی به جسمت خورد اکبر

افـتادی و تـازه شـغــالان سر رسـیـدنـد           هر یک ز جسمت قسمتی می برد اکبر

مـعـلـوم شد مـقصـود از این اربــاً اربا           سَروی به زیر دست و پا شد خُرد اکبر

انــگـار نـیـمی از تنت در خـاک رفــته           از بس قـد و بـالای تـو پـا خورد اکبـر

تــا از لـبت فـریــاد یا زهــرا شـنیــدنـد           سر نیـزه ای بر پهلـویت برخورد اکبـر

عـمـه اگـر ایـنجـــا نـمی آمـد به یــاری           بـابـا کــنــار پـیـکـرت می مـرد اکــبــر

اهـل حـرم با نـعـش تو گــفــتــنــد آقـــا           عبـاس بـدجـور از غـمت افـسرد اکبـر

در خـیمه دیدم تازه یک یک زخم ها را           مانند مــادر پیــکــرت افـشرد اکــبـــر

بـگـو هـنـوز بـرایت کـمی تـوان مـانـده           بـگـو هــنـوز برای حسین جـان مانـده؟

فـقـط بـرای نــمـازی کــنـار بـابـا بـاش           هـنوز نیـمـه ای از روز تـا اذان مــانـده

چه میشود کمی این پلک را تکان بدهی           چرا که چشم تو خیره به آسـمـان مانـده

کمر شکسته ام ازحال و روز من پیداست           عجیب بر جگرم داغ این جـوان مـانـده

بـیا به گریـۀ این پـیـرمـرد رحـمـی کـن           عصای من نشکـن، قـامتـم کمـان مانـده

نـسیـم هــم بـدنت را به دست می گـیـرد           شبیه مـشت پـری که در آشـیـان مـانـده

شدی شـبـیـه انـاری که دانـه دانـه شــده           کمی به خاک و کمی دست باغبان مانده

چنان به روی سرت ریخـتـند، تـرسیـدم           هزار شکـر که از تو کـمی نشان مـانده

چقدر روی دو چشمت هلال ابرو هست           بـرای بــدر شدن مـاه من زمـان مـانـده

چـقدر تیـغـه لب پر، میـان دنـدۀ تـوست           چقـدر نیـزه شکـسته در این میان مـانده

قـرار نیست پدر جـان دهد کـنـار پـسـر           هـنـوز قـصـۀ گـودال و سـاربان مــانده

قـرار نیست فقـط عـمـه ات بمـانـد و من           بـبـیـنـی اش که مـیان حـرامـیـان مـانـده

کـمی به روی سـرم باشد و مـیان حـرم           که چـند دخـتـر نـوپـا به کـاروان مـانده

کمان حرمله تیری به سیـنه ام زده است           به چـنـد جـا اثـر نــیــزۀ ســنـان مـانـده

نشسته شمر وعرق می چکد ز پیشانیش           بـرای ضـربـۀ آخر نـفـس زنـان مـانـده

به هر زخـم تنت تصویر لبخند خدا دیدم           خدا از من تو را میخواست من چشم از تو پوشیدم

چو دیدم وقت بی آبی عقیق از تشنگی کاهد           لبـان تشنه ات را گه مکـیـدم، گاه بوسیدم

به خود گفتم که شاید چشم خود را بازبگشایی           به روی شسته از خونت، ز اشکم آب پاشیدم

نیـازی نیست دیگر سر ببرند از تنم بابا           که با جان دادنت صد بارمرگ خویش را دیدم

تنم درخیمه بود و مرغ روحم با تودرمیدان           تو دور مرگ گردیدی و من دور تو گردیدم

زبان سرخ خود را تا نهادی دردهان من           سراپا شعله سبزی شدم، بر خویش پیچیدم

تو جان دادی و دست و پا زدی ومن نگه کردم           ز هر زخمت هزاران نالۀ نشنیده بشنیدم

تو آب ازمن طلب کردی و آبم کردی از خجلت           چو شمع سوخته، هم سوختم،هم اشک باریدم

تورا با فرق بشکسته، روی خونین و لب عطشان           چو معبودم پسندید این چنین من هم پسندیدم

اگر میثم زسوز خویش دل ها را زدی آتش           من اول از شرار دل، به آهت شعله بخشیدم

ای قـامـتت هـبـوط بهـشـت پـدر، عـلـی           وی روح و جان من، قدمی پیش تر، علی

ای روی و خوی و صوت تو آئینۀ رسول           با خنده می روی به کدامین سفـر، علی؟

نـازل کـدام آیـه شـد ای مصـطـفـای من           آهـنـگ جـبرئیل لبت خـوش خبر، عـلی

عـطـر تـبـسّـم تـو کـنـد زنـده، وحـی را           قـالــو بـلـی شـنـیـده پـدر از پسر، عـلی

رِنــدانــه مـی روی به تـمـنّـای قـتــلگـاه           هل من مبارزت ز عـطش بیشتر، عـلی

آه ای جوان خوش بر و رویم سخن بگو            دیگر مکن ز غصّه مرا خون جگر، علی

در اشهدت ضمیر«محمد» حضوری است           خود را مگر در آینه کردی نظـر، علی

منعم مکن که «یا ولدی» مرهم من است           من داغـدیده ام که شدم نوحـه گـر، علـی

از مـن نـیـایــش پــدرانــه ولــی ز تـــو           دستی بکش به گوشـۀ چشمان تـر، علی

جمعی به انـتـظار قـدوم تـو مضـطـرب           قـومی نگر به هـلهله، بی درد سر، علـی

با پیـکـرت چگـونه به سـوی حرم روم           بـابـا ز جـسم تـوست زمین گـیرتر، علی

تا عـمّه ات نـیــامده بـرخـیــز ای جـوان           جـسم مرا به دست جوانـان بـبـر، عـلی

ای شسته روی خویش، به خون جبین، علی           تـسـبـیـح دانـه‌دانـۀ نـقــش زمـیـن عــلی

زخم سنان و نیزه و شمشیر و تیر و سنگ           بر جسمت آمـده ز یـسار و یمـیـن علـی

چشمان خـون‌گـرفتـۀ خود باز کن ز هم           لبخـند خصم و اشک پدر را، ببین علی

تا واکـنـی لـبـی به سخـن، پـاک می‌کـنم           خـونـابـه از دهـان تو، با آسـتـین عـلـی

ازبس نشسته بر بدنت، زخم روی زخم           چـیزی نمـانـده، زین بـدن نـازنـین علی

فرقت جدا شد ازهم و دیدم به چشم خویش           تـکـرار شد، شهادت حـبـل‌الـمـتـین علی

تن: پاره‌ پاره، فرق: دوتا کام: پُر ز خون           هرگز ندیده، کُشته، کسی این‌چنین علی

قلبم ز سینه کنده شد و خـورد بـر زمین           وقتی فـتاد قـامتت از صـدر زیـن عـلی

"میثم" که نظم او زده آتش به هـر دلـی           از سـوز ما بُـوَد نـفـسـش آتـشـیـن عـلی

ای سرو قطعه قطعۀ در خـون کشیده‌ام           ای دیده بسـته از نگـه، ای نـور دیـده‌ام

داغت نشست تا به دلم ای هُـمای جــان           آتــش گــرفـت لانـــۀ مـــرغ پــریــده‌ام

صد بار جـان رسیده به هر گـام بر لـبم           تــا در کـنــار پـیـکـر پـاکـت رســیـده‌ام

چون برگ نسترن جگـرم پاره پاره شد           تا گشت نقـش خـاک زمین یـاس چیده‌ام

قوّت زهر دو زانو و  نورم ز دیده رفت           ز آن دم که بـانگ یا ابـتـایــت شـنیـده‌ام

تنها نه در کــنــار بـدن بلکـه نـوک نی           گـریــد به زخـم هـای تو رأس بُـریـده‌ام

بعد از تو می دهـند گواهی به مرگ من           رنـگ پــریـــدۀ مـن و قــدّ خــمــیــده‌ام

ای اهل کوفـه هلهله از چیست این همه           سـاکـت شــویــد مـن پــدری داغ دیده‌ام

خـلوت کـنـید معـرکۀ جـنـگ را که من           گـریـم بلـنـد بر گـل در خـون طـپـیـده‌ام

هـر کس که داغ دید گـریبان درد ز هم           مـن در غــم تــو دامــن دل را دریـده‌ام

"میثم" کـشـد بـه شعـله جهـان وجود را           از آتـــشــی کــه در دل او آفـــریـــده‌ام

غم به من چیره شد و تیره جهان در نظرم           خیز و کن یاری م ای چشم و چراغم، پسرم

تا صدای تو شنـیدم ز رُخم رنگ پـریـد           خـبـرم داد صـدایت که چه آمـد به سـرم

چشم خود وا کن اگر لب به سخن وا نکنی           مکن از موی پریـشان خـود آشـفـتـه ترم

بسکه غم هست به دل جای غمت دیگر نیست            می نهم داغ جگر سوز تـو را بـر جگرم

پیش دشمن مپسند این همه من گریه کنم            خـیـز تا از جـگـر من بـنـشـیـنـد شـررم

چشمۀ چشم مرا اشک فشان خیز و ببین            لب خشکـیده مگـر تر کنی از چشـم تَرم

منکه خود خضر رهم بر سر تو پیرشدم            چون نهادم لب خود بر لب تو ای پسرم

خصم لبخند زند من کف افـسوس به هم            بین دل ریش و ازاین بیش مزن نیشترم

گه سرت، گاه رخت، گاه لبت می بـوسم            دلـم آرام نـگـیــرد، چـه کــنم مــن پـدرم

گمان مدار که گفتم برو، دل از تو بُریدم           نفس شمرده زدم هـمرهت پـیـاده دویـدم

محاسنم به کف دست بود و اشک به چشمم           گهی بخـاک فـتادم گـهی ز جـای پـریـدم

دلم به پیش تو، جان درقفات، دیده به قامت           خدای داند و دل شاهد است، من چه کشیدم

دو چشم خود بگشا و سؤال کن که بگویم           ز خیمه تا سر جسم تو من چگونه رسیدم

زاشک دیده لبم ترشد آن زمان که به خیمه           زبان خشک تو را در دهان خویش مکیدم

نه تیغ شمر مرا می کـشد نه نـیزه خولی           زمانه کُشت مرا لحظه ای که داغ تو دیدم

هـنوز العـطشت می زد آتشم که ز میدان           صـدای یا ابـتـای تـو را دوبـاره شـنـیـدم

سزد به غربت من هر جوان و پیر بگرید           که شد بخون جوانم خضاب موی سفیدم

کـنـار کُـشـتـۀ تو با خـدا مـعـامـله کـردم           نجات خلق جهان را به خون بهایت خریدم

بگو به نظم جهان سوز «میثم» این سخن ازمن           که دست از همه شستم رضای دوست خریدم

گریه کردم به تو و از تو، نوایی نرسید            هر چه گـفتم پسرم! هیچ صدایی نـرسید

بوسـه دادم به لبت تا که لـبـی بگـشایـی            از لبِ غرق به خـون تو، نـوایی نرسـید

سوخت از داغ تو، بابا ! جگـرسوخته ام             سوی این سوخته دل، باد صبایی نرسید

گر که خون جگرم ریخت ز دیده به دلم            سخـت تـر از غـم تـو تیـر بلایی نرسیـد

در کـنار تن صد چاک تو، بـیــمار شدم             سوختم در تب غم، گرد شـفـایـی نرسید

گـره افـتـاده چـو در کـار دلـم از داغت            غیر زینب ز حرم، عـقده گشـایـی نرسید

بار داغ تو به روی جگرم، سنگین بود             درد بسـیار به دل بود و دوایـی نـرسیـد

خواستم تا که به ناله زجهان دست کشم             جان به لب آمد و غم ناله به جایی نرسید

به وفائی که تو دادی به ره دوست نشان             در ره عشق و وفا هیچ « وفایی» نرسید

در رزمگاه عشق، نه فرق پسر شكست            دشمن درست،‌ شيـشۀ عمر پدر شكست

پـشـتی، كه جز مـقـابل يكـتا، دو تا نشد            پشت حسين بود و ز داغ پـسـر شكست

تا شد سپـر به تيـغ، سر شـبه مصطـفی            سر شد دو تا و رونق شق القمر شكست

شد با سر شكسته ز زين سرنگون ولی            با آن شكـست داد به بـيـدادگـر شـكـست

سرسبـز شد به اشك نـهـالم، ولـيك تـيـغ            تا اين نهال خواست برآرد ثمر، شكست

با اشك چشم ريخته شد طرح اين رثـاء            زان اين سروده قيمت دُرّ و گهر شكست

اگر بر آستـان خـوانی مـرا، خـاک دَرَت گـردم        و گر از در برانی، خاک پای لـشگرت گـردم
به دامـانت غـبـار آسـا نـشـستـم، بر نمی خـیزم        و گر بفـشانی ام، خـیزم ولی گِرد سرت گردم

دل وجانم، ز تاب شرم، هم چون شمع میسوزد        بـده پـروانـه، تا پروانه سان خاکـسترت گردم
به دربـارت اگر باری دهـی بـارم، زهی عزت        ولیکن با چه رویی روبرو با خواهرت گردم
ببـین از کـردۀ خـود سر به زیرم، سر بلندم کن        مرا رخصت بده تا پـیـش مرگ اکبرت گردم
اگر باشـد به دسـتـم اخـتـیـاری، بـعـد سر دادن         سرم گیرم به دست و باز بر گِرد سرت گردم
وضـو گـیـرم ز آب کوثـر و نامش به لب آرم         کـه شـاید رستگار از فـیض نام مادرت گردم
اگر بر جـانـفـشانـی نـیـستم قـابل اجازت بخش        کـه مـن گهـواره جـنـبانِ عـلی اصغرت گردم

دنــیــا شــنــیــد آهِ نــیــسـتــانـی تـو  را              بـر نـیـزه دیـد آیـــنـــه گـــردانـی تو را

موج نسیم غمزده حـس کرد مـو به مـو              بر اوج نــیـــزه عـمـق پـریـشانی تو را

سنگی که قلب دخت علی را نشانه رفت             آمد شکست حـــرمـت پـیـشـانـی تــو را

قومی که سجده بـر بـُت ابـلـیس برده اند             انـکــار کـــرده انــد مـسـلمـانـی تــو را

آنـان که گوشـشان پر از آواز سکه شـد             نـشـنـیـده انــد لهـجــه ی قــرآنـی تــو را

بـا ایــنـهـمـه کـسـی نـتـوانـسـت کـم کند             یــک ذره از تــجــلـی عـرفــانی تـو را

بـعد از طـلوع سـرخ تو ای آفـتاب سبز             چـشـمـی نـدیــد مـغـرب پـایــانی تـو را

می آید از سمت غربت، اسبی که تنهای تنهاست          تصویر مردی که رفته ست در چشمهایش هویداست

یالش که همزاد موج ست دارد فراز و فرودی          اما فرازی که بشکوه، اما فرودی که زیباست

درعمق یادش نهفته ست خشمی که پایان ندارد          در زیر خاکستر او، گلهای آتـش شکوفاست

درجان او ریشه کرده ست عشقی که زخمی ترین ست          زخمی که ازجنس گودال، اما به ژرفای دریاست

در چشم او می سراید مردی که شعر رسایش          با آنکه کوتاه و ژرف است اما در اوج بلندا است

داغی که ازجنس لاله ست درچشم اشکش شکفته ست؟          یا سرکشی های آتش در آب و آئینه پیداست؟

هم زین او واژگون ست،هم یال اوغرق خون ست          جایی که باید بیفتد از پای زینب، همین جاست!

دارد زبان نگاهـش با خود سلام و پـیامی          گویی سلامش به زینب اما پیامش به دنیاست

از پا سوار من افـتاد تا آنکه مردی بـتازد          درصحنه هایی که امروز،درعرصه هایی که فرداست

این اسبی بی صاحب انگار درانتظارسواری ست          تا کاروان را براند در امـتدادی که پـیداسـت